Het mag dan al meer dan een maand geleden zijn, maar ik deel graag mijn ervaringen van mijn eerste keer op het stembureau. En eigenlijk was het helemaal niet echt zo'n ervaring, toen het voorbij was fietste ik teleurgesteld naar huis. Maar die teleurstelling begon al ver voor het moment dat ik het stemhokje in liep.
De teleurstelling begon bij de kieswijzer. Of eigenlijk het gebrek er aan. Daar komt ook nog eens bij dat wij een 'ja-nee-sticker' op de brievenbus hebben zitten. Dus folders van de partijen kreeg ik ook al niet. Ik was overgeleverd aan de ellenlange partijprogramma's, ze bestonden allemaal uit ongeveer 15 bladzijden. Er als er dan 10 partijen zijn, ben je toch wel even bezig. Na dat ik me een aantal keer boos maakte omdat er geen stemwijzer was in mijn gemeente, heb ik dan toch een aantal partijprogramma's doorgelezen.
Daar viel mij iets op, het ging vaak over voorzieningen voor de ouderen en pogingen om jongeren in de gemeente te krijgen. Toen begreep ik ook wel waarom er geen kieswijzer was. Ik woon namelijk in een 55-plus-dorp, en ik denk ook in een 55-plus-gemeente.
Ik zal mijn dorp even beschrijven. Eigenlijk vind ik mijn dorp geen geschikte benaming, want ik vind dit dorp helemaal niet leuk, ik wil er weg en het zal nooit iets van mij zijn. Er wonen heel erg veel ouderen in dit dorp, echt heel veel, alle jongeren trekken immers weg. En sinds dit dorp in een tv-programma als 55-plus-dorp is bestempeld, gebruik ik deze term om dit dorp te omschrijven. Duidelijk en doeltreffend.
De avond voor de verkiezingen had ik dan eindelijk besloten op welke partij ik zou gaan stemmen. Het werd de lokale partij. Aangezien de opkomst laag zou zijn en het aantal stemgerechtigden in mijn gemeente ook niet erg hoog is, kon mijn stem wel eens belangrijk gaan worden. Vol goede moed ging ik vanuit mijn werk naar het stembureau. Op mijn weg naar het stembureau kwam ik een boel grijze koppen tegen. '55-plus-dorp', dacht ik. Ik parkeerde mijn fiets en liep naar binnen. Daar kwam ik wat verrassends tegen.
Er zaten namelijk geen grijze mannetjes aan een tafel, maar drie dames van middelbare leeftijd. Ik kwam vrolijk binnen en zei :'Goedemiddag!'. Wegens gebrek aan reactie voegde ik daar 'Ik kom stemmen.' aan toe. Dat was misschien niet mijn beste opmerking ooit. Ik ging naar het stembureau, wat kan je daar nog meer doen.
Nog steeds bleef het ijzig stil aan de andere kant van de tafel. Ik gaf mijn paspoort af, kreeg een complimentje over mijn paspoorthoesje en kreeg vervolgens mijn paspoort terug. Ik vond het opvallend dat behalve ik niemand anders kwam stemmen.
'Oké, wat nu', dacht ik. Op het moment dat ik me om wilde draaien richting het stemhokje zei een van de dames 'Oh ja, ik zal je ook nog even een stembiljet geven.' 'Ja, dat lijkt me wel handig', antwoordde ik. Wist ik veel dat ik nog een stembiljet moest krijgen, ik dacht dat die gewoon in dat hokje lag. Vervolgens liep ik het hokje in en kleurde een rondje rood. Ik keek onwennig om me heen en stopte mijn stembiljet in de daarvoor bestemde afvalcontainer.
Ik passeerde de rij mensen die er inmiddels bij in- en uitgang stond en liep verder naar mijn fiets. Toen kwam ik een grijs mannetje tegen. 'En deed het pijn?'. 'Nee hoor', glimlachte ik, ondertussen dacht ik 'Pff, echt zo'n 55-plus grapje.'
Licht teleurgesteld fietste ik naar huis. Vol goede moed bedacht ik me dat dit mijn eerste, maar waarschijnlijk ook laatste verkiezingen zijn in het 55-plus-dorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten